Betalen om te mogen optreden ?
Een hoedje, een lange "plastron" en een tweedjasje. Drapeer dat alles rond die éne persoon, en u krijgt Theo Van den Bosch.
"Voordien trad ik clownesk op in smoking, met grote manchetten, een vlindertje en stijve opstaande boord. Maar in een van de vele televisieprogramma's waaraan ik heb meegewerkt, kwam ik op met mijn hoedje, plastron, en tweedjasje. Dat zal het doen, dacht ik. En het heeft het gedaan."
Op en top Antwerpenaar is hij, ook al is hij een geboren en getogen Deurnenaar. Hij werd er geboren op 9 juni 1913, is er getrouwd met zijn Lisa en woont er nog steeds, al is er in al die jaren zoveel veranderd dat hij amper de nieuwe straten en pleinen van Deurne nog herkent. Aanvankelijk liet niets vermoeden dat Theo Van den Bosch - "Ik treed op onder mijn eigen naam," zegt hij, "dacht dat het niet de moeite was om een andere te zoeken." - ooit een van de meest bekende Vlaamse komieken zou worden. Zijn vader was immers diamantbewerker en naar aloude traditie ging hij na het beëindigen van zijn lagere studies dezelfde richting uit.
Tot 1954 is hij, met een korte tussenpauze als monteerder van centrale verwarmingen, werkzaam gebleven bij "het steentje". Maar toch... de mikrobe was er. En nonkel Staf die in Deurne het lokaal uitbaatte van de toneelgroep " De Eendracht" en voor elke knapenrol een beroep deed op "Theootje" bracht hem voor het eerst op de planken. Na de tweede wereldoorlog besloot Theootje, die inmiddels Theo was geworden, een eigen groep te stichten met een revue: "De Muskesrevue", genoemd naar de "stadsmuskes", de stadskinderen die tijdens de oorlog op het platteland waren ondergebracht. Het werd niet alleen een enorm sukses, het werd ook de start van een hele reeks van daarop volgende revues en de aanloop voor Theo's artistieke carrière. Want in 1954 vond zijn baas diamantair dat het stilletjesaan welletjes was geweest. "Theo," zei hij, "wees eerlijk. Je komt hier overdag alleen maar uitrusten om 's avonds fit op het podium te kunnen staan. Het wordt tijd dat je een keuze maakt." En Theo koos. Niet alleen voor het podium, want inmiddels was hij ook al ontdekt door de radio, het NIR, omroep Limburg, en omroep Antwerpen, waar hij een vaste gast werd in de roemruchte "Bonte Avonden", die op maandagavond de straten leeg lieten lopen omdat iedereen aan zijn radiotoestel gekluisterd zat. En dan kwam ook de TV.
"In 1959 kwam ik voor het eerst op de Vlaamse TV," herinnert hij zich. "Met als tegenspeler Tony Corsari." Bij de negentig uitzendingen volgden, filmmensen kwamen aankloppen, er werden platen opgenomen. Maar altijd bleef daar nog het podium en zijn publiek. Dit jaar is Theo Van den Bosch 67 jaar geworden. Dat betekent dat hij sedert 2 jaar met pensioen is. Terugblikkend op zijn loopbaan is hij niet bepaald verbitterd, maar er zijn toch zere plekken.
"Ik had me de laatste jaren van mijn loopbaan helemaal anders voorgesteld. Toegegeven, ik heb mijn kansen gehad bij de televisie. Maar dan is er opeens een reorganisatie gekomen, en Theo werd van de buis geweerd. Opeens ben je dan als het ware uitgerangeerd. Omdat ik dialekt sprak? Vergeet het maar, als je denkt aan Wannes Van de Velde, Gaston en Leo, de Strangers."
Het moet inderdaad toch wel steken, weten dat je door het publiek in de zalen als het ware op de handen wordt gedragen, en toch niet aan bod meer mogen komen op een radio- en televisiezender die uiteindelijk in een zekere zin eigendom is van elke kijk- en luistergeldbetaler.
Een ander zeer van Theo Van den Bosch is dat hij, nu hij gepensioneerd is, niet meer zo veel mag optreden als hij wel zou willen en kunnen.
"Met ons belastingensysteem zou een gepensioneerd artiest op de langen duur nog moeten bijbetalen om te mogen optreden," constateert hij spijtig.