Co Flower


Home > Meer Antwerps > Co Flower

Humor is verdriet op z'n kop

Twee dingen heeft ze alvast met Charel Janssens gemeen: ze staat al meer dan veertig jaar samen met hem op het toneel, en net als hij kan ze tranen met tuiten huilen als een van de vele dieren die ze in huis heeft het tijdelijke met het eeuwige verwisselt. "Er gaat geen dag voorbij of er wordt hier in huis gesnotterd," zegt ze (met enige overdrijving ?)

Officieel heet ze Cornelia Van Horenbeeck, maar heel Vlaanderen kent haar als Co Flower, de vrouw van komponist Hans Flower. Het vinnige vrouwke dat in hun gezamenlijke sketches Charel Janssens voortdurend op z'n kop zit. Een vrouw die haar Antwerps hanteert op een onnavolgbare manier. Maar die toch van de ene uithoek van het Vlaamse land tot in de andere door iedereen wordt begrepen. "Alleen in de Limburg hebben we wat last," zegt ze nadenkend. "Wat het is, weet ik niet, maar het is net alsof de mensen daar geen Antwerps verstaan. Ze lachen er ook veel minder vlug..."

Meer dan veertig jaar op de planken, met al die tijd dezelfde partner, er zijn weinigen die het haar zullen nadoen. De kaap van de 70 gepasseerd zijn en toch nog elke week gemiddeld drie avonden optreden, er zijn er waarschijnlijk nog minder die dàt zouden kunnen opbrengen. "Het zou trouwens nog méér dan drie keer per week kunnen zijn," merkt ze op. "Als we dat tenminste zelf zouden willen. Maar we zijn allebei boven de 65, en dan moet je al een beetje beginnen uitkijken wat de adminsitratie en de belastingen betreft. Nochtans doe ik het nog altijd even graag, ik heb liever te veel werk dan te weinig." Ook in dat opzicht verschilt ze dus niet van haar toneelpartner, ook Charel Janssens vindt immers dat werken hem jong en gezond houdt.

We schreven nog niet tenvolle 1930 toen Co Flower haar toneeldebuut maakte bij de Merksemse Van Maerlantkring. Overdag werkte ze als naaister in een atelier, 's avonds leefde ze zich uit op het toneel. Ze werd al spoedig opgemerkt door Charel Janssens die haar in zijn sketches binnenhaalde, en haar sedertdien niet meer heeft losgelaten. Die sketches, die door de zogenaamde "kultuurdragers" als waardeloos worden afgeschreven, maar die toch op de Bonte Avonden van Omroep Antwerpen altijd volle zalen trokken, zozeer zelfs dat het meer dan eens gebeurde dat het publiek tot op het podium moest komen zitten. Co Flower heeft er haar eigen filosofie over: "Eigenlijk zou je van elke situatie in onze sketches evengoed een drama kunnen maken, alle ... elementen zijn erin aanwezig. Want lachen en verdriet zijn zusters, humor is verdriet dat op z'n kop werd gezet." De humor van Charel en Co mag in elk geval tijdloos genoemd worden. Van alle tijden en van alle generaties, al is de jongere garde nu misschien wel wat verwend door de grote keuze op de televisie. Televisie is overigens een medium waar Co Flower, net zoals zoveel andere humoristen die het van sketches moeten hebben, met de nodige skepsis tegenover staat. "Aan de andere kant is het natuurlijk een formidabele reklame.

Zeker in het begin kon je je vergoedingen een flink stuk optrekken als je op het scherm was geweest, maar aan de andere kant is het iets heel gevaarlijks. Hooguit een paar optredens is meer dan voldoende, want daarna kent iedereen je en raken de mensen op je uitgekeken. Zodat ze je ook niet meer vragen."

Maar het is niet alleen dàt wat haar een beetje huiverig maakte tegenover het medium. Er is ook de manier waarop er moet gewerkt worden. Met een strikte timing, met een heilig respect voor het script. "Zoals die keer, helemaal in het begin, met Jan Briers, die toen producer was of zo iets. Die stond daar maar met de tekst van de sketch te zwaaien en altijd tussen te komen. "Madame Flower, dat staat er niet !" "Meneer Janssens, in de tekst staat iets anders !" Vervelend is dat hoor, vooral als je zoals wij gewoon bent te improviseren en net zo lang naar een goede opmerking of een pointe toe te werken tot het publiek reageert."

Improviseren, het is hun grote kracht, maar het is soms ook de grote ergenis van Co Flower die zich, als de perfektioniste die ze is, wel eens kwaad maakt als Charel Janssens weer eens van geen repeteren wil weten. Hoewel, meer dan eens speelt ze het spelletje mee: "Soms zitten we elkaar op het podium te plagen door er almaar andere replieken tussen te gooien. En ik denk wel eens dat we misschien op die momenten nog het beste zijn."